چرا جمهوری اسلامی دوست و همپیمانی حتی در میان همسایه‌هایش ندارد؟
چرا جمهوری اسلامی دوست و همپیمانی در منطقه و دنیا ندارد؟ آنها که با رژیم همکاری می کنند مثل چین و روسیه و ونزوئلا به دنبال استفاده از منابع آن هستند و پیمان‌های ۲۰ و ۲۵ ساله با آنها صرفا امتداد دادن به شیر دهی است و نه تامین منافع متقابل. اولین موشکی که به سوی رژیم پرتاب شود کشورهایی که با رژیم ارتباط دارند به دنبال ضبط اموال مقامات در آن کشورها خواهند رفت. در صورت سقوط نیز بلافاصله رژیم بعدی را به رسمیت خواهند شناخت.
یکی از علل دوست و هم‌پیمان نداشتن رژیم جمهوری اسلامی تهدید و تحقیر دائمی دیگر کشورها و فحاشی و بددهنی نسبت به آنها توسط مقامات جمهوری اسلامی است. این تهدیدات نیز نه تنها فقط از سوی نظامیان بلکه از سوی مقامات سیاسی سابق و لاحق، بوق‌های تبلیغاتی رژیم و افراد ظاهرا تحلیلگر (اما بوق تبلیغاتی نظام) صورت می گیرد. کشورهای اروپایی مدام به دلیل همپیمانی یا همکاری با ایالات متحده به عنوان برده و عروسک تحقیر می شوند. کشورهای عرب منطقه به دلیل کوچکی سرزمینی یا عمر اندک پس از استقلال (در حالی که جوامع آنها هزاران سال سابقه دارد) یا همکاری با ایالات متحده تحقیر می شوند. اگر بهانه‌ی سیاسی وجود نداشته باشد با بهانه‌های مذهبی و قومی دیگران را تحقیر می کنند چون خود را برگزیده‌ی خدا می دانند.
در این نوشته صرفا تهدیدهای متوجه به همسایگان را ذکر می کنم تا علت فقدان همپیمانی رژیم در منطقه را روشن سازم.
تهدید امارات
محمد مرندی که از بوق‌های صریح نظام است و به عنوان استاد دانشگاه به بوق‌های اسلامگرایان و چپ‌ها مثل «سی ان ان» و «الجزیره» دعوت می‌شود همانند روزنامه‌ی کیهان امارات را به علت عادی سازی روابط با اسرائیل تهدید می کند. او به صراحت به تلویزیون ترکیه (تی آر تی) می گوید که در صورت جنگ میان ایران و اسرائیل، امارات مورد حمله واقع خواهد شد. امارات بارها از سوی مقامات سپاه مورد تهدید واقع شده است.
تهدید آذربایجان
علی مطهری در تهدید دولت آذربایجان پس از بروز بحران پرداخت حق استفاده از جاده‌های این کشور توسط کامیون‌های ایرانی در توییتی نوشت: «جمهوری آذربایجان به جای خیانت به مادر خود ایران، بهتر است به دامان مادرش بازگردد و گرنه همان درسی را که صدام گرفت دریافت خواهد کرد.» توئیت وی تایید کننده‌ی این نکته است که رژیم جمهوری اسلامی با تهدیدات علیه صدام برانگیزاننده‌ی جنگ ایران و عراق بوده است. فرهاد آریان‌فر، معاون عملیات نیروی زمینی ارتش در توئیتی تهدید کرد که «در صورت استمرار ماجراجویی ترکیه و رفتار ناشیانه جمهوری آذربایجان، نخجوان و قره باغ را به ایران همان سرزمین اصلی آنها باز می‌گردانیم.»
این برخورد با آذربایجان عینا با بحرین و افغانستان نیز قبلا صورت گرفته است چون مقامات علی‌رغم نفی رژیم‌های شاهنشاهی سابق در حیطه‌ی سرزمینی آنها را به رسمیت می شناسند و آن مناطق را هنوز بخشی از ایران می دانند که با توطئه از ایران جدا شده است.
تهدید ترکیه
مرکز مستشاری نظامی جمهوری اسلامی در سوریه (وابسته به سپاه) طی بیانیه‌ای تهدیدآمیز به دولت ترکیه هشدار می دهد: «به ملت ترکیه خاطرنشان می‌کنیم فرزندانشان یک ماه است که در تیررس ما قرار دارند و ما می‌توانستیم انتقام بگیریم ولی به دلیل دستور فرماندهان‌مان از این عمل خودداری کرده ولی از شما می‌خواهیم به مقامات خود برای جلوگیری از کشته شدن سربازان ترک و پایبندی به توافق‌ها فشار آورید.» (دویچه‌وله ۳ ژانویه ۲۰۲۰) تنها با قائل شدن به حق انحصاری حضور در سوریه است که چنین بیانیه‌ای صادر می شود.
تهدید سعودی
تهدیدات علیه سعودی با فراز و نشیب‌هایی حدود چهار دهه است که ادامه دارد. این تهدیدها در مواردی به عمل درآمده‌اند مثل ارسال بمب با هواپیمای حجاج ایرانی یا حمله به تاسیسات آرامکو. محسن رضایی، دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام و یکی از فرماندهان سابق سپاه پاسداران در ژوییه‌ی ۲۰۱۶ تهدید به حمله به این کشور کرد.
تهدید بحرین
پس از عادی‌سازی روابط بحرین و اسرائیل سپاه پاسداران در بیانیه‌ای مداخله جویانه این امر را محکوم کرد و به بحرین هشدار داد که به خاطر این اقدام «پاسخ‌های درخور را دریافت خواهد کرد.» (۲۲ شهریور ۱۳۹۹) در سال ۱۳۹۵ پس از اخرج عیسی قاسم (رهبر مخالفان تندرو)، قاسم سلیمانی و سپاه در بیانیه‌هایی جداگانه حکومت بحرین را به براندازی تهدید کردند و به حاکمان این کشور توهین کردند. با کدام منطق می‌توان یک کشور را به خاطر برقراری رابطه با کشور دیگر تهدید کرد؟
تهدید پاکستان
محمدعلی جعفری، فرمانده پیشین سپاه پاسداران در بهمن ۱۳۹۷ پس از یک حمله انتحاری در جاده خاش- زاهدان، دولت پاکستان را تهدید کرد که در صورت عدم همکاری در برخورد با گروه جیش‌العدل، با «برخورد متفاوت» مواجه خواهد شد. او پاکستان را متهم کرد که از محل حضور گروه جیش‌العدل اطلاع دارد و این گروه «تحت حمایت نیروهای امنیتی پاکستان» قرار دارند. در این زمینه هیچ شاهدی ارائه نشد. جعفری وعده داده که در صورت عدم اقدام پاکستان، ایران در «آینده نزدیک، اقدامات جبرانی» انجام خواهد داد که در این مورد به معنای عملیات نظامی در خاک پاکستان است.
اگر افغانستان و عراق در طی دو دهه‌ی اخیر مورد تهدید رسمی واقع نشده‌اند به علت ضعف دولت‌ها در این دو کشور و نیاز جمهوری اسلامی به همکاری با دولت‌ها و گروه‌های تروریستی در این دو کشور برای حمله به نیروها و تاسیسات امریکایی بوده است. البته تهدید علیه و حمله‌ی موشکی به خاک کردستان عراق در سال‌های اخیر مکررا انجام شده است. در دو انتخابات اخیر عراق گروه‌های وابسته به جمهوری اسلامی نتوانسته‌اند اکثریت پارلمان عراق را به دست آورند و اتکای رژیم به گروه‌های مسلح است. طالبان هم مثل رژیم شیعه مدعی حکومت جهانی اسلامی است و دو خلیفه در یک کره‌‌ی خاکی با هم کنار نمی آیند.
اتحادهای تازه
کشورهای همسایه در برابر این تهدیدات بیکار ننشسته‌اند. این گونه تهدیدات است که باعث شده ترکیه، پاکستان و آذربایجان مانور نظامی مشترک برای مقابله با تهدیدات رژیم جمهوری اسلامی برگزار کنند. آذربایجان نیز با اسرائیل و ترکیه همکاری‌های نظامی و امنیتی دارد. در سوی دیگر ایران برخی کشورهای عربی منطقه برای مقابله با جمهوری اسلامی به اسرائیل نزدیک شده‌اند.
ایران به دلیل همین نوع برخورد از همه‌‌ی همکاری‌های اقتصادی در همسایگی خود مثل خطوط لوله‌ی نفت و گاز (نابوکو و باکو- تفلیس- جیهان) کنار گذاشته شده و همکاری‌های قبلی نیز رو به کاهش یا پایان یافتن هستند، مثل صادرات گاز به ترکیه یا نخجوان. طرح صادرات گاز ایران به پاکستان نیز علی رغم ساخت لوله تا مرز پاکستان رها شده است. جمهوری اسلامی با تمرکز بر نفوذ بر دو دولت عراق و سوریه و حمایت بی قید و شرط از حزب الله لبنان دیگر همسایه‌ها و منافع حاصل از همکاری با آنان را واگذاشته است.
در چهار دهه‌ی اخیر هیچ رژیمی به اندازه‌‌ی جمهوری اسلامی همسایگانش را به حمله و حکومت‌های آنها را براندازی تهدید نکرده و هیچ رژیمی به این اندازه به این تهدیدها عمل نکرده است. جمهوری اسلامی در تهدید‌هایش همیشه تقدم داشته است. با وجود این تهدیدات و مداخلات دائمی به اسم «صدور انقلاب» یا «بسط حوزه‌ی نفوذ» یا «دفاع از حرم» هنوز مشاطه‌گران رژیم آن را رژیمی عادی و صلح‌طلب معرفی می‌کنند. مقامات حکومت این گونه رفتارها در رژیم‌هایی که استکباری معرفی می‌کنند محکوم می‌کنند اما خود عینا آنها را تکرار می کنند.
