جهان باید پیش از آنکه دیر شود اقدام کند

کشور میانمار، در جنوب آسیا، با جمعیت عمدتا بودایی، مدتهاست که با ناآرامیهای قومی روبروست، اما اخیرا خشونت علیه روهینگیا تشدید شده است.

در هفته گذشته گزارشهایی از بروز خشونت در روستای دوچیرادان در نزدیکی مرز بنگلادش که اکثریت جمعیت آنرا روهینگیاها تشکیل میدهند ارسال شده است.

در 13 ژانویه، خشونتها در روستای دوچیرادان آغاز شد. بر اساس گزارشها روهینگیاها اسیر و دستگیر شده، بقتل رسیده، قطعه قطعه شده، و در کانالهای آب رها شده اند؛ به زنان تجاوز شده و سینه های آنها بریده شده و به قتل رسیده اند. یک پیرزن 103 ساله و نوه هایش در مقابل چشم پلیس قصابی شده اند، و همچنین مردان، زنان و بچه ها دستگیر شده اند. به گزارش شاهدان عینی، اجساد کشته شدگان توسط نیروهای امنیتی با کامیون برای دفن برده شده اند. با این حال پلیس فقط از کشته شدن یک پلیس بودایی خبر داده و کشته شدن روستائیان روهینگیا را تکذیب می کند.

با وجود تکذیب های شدید دولت میانمار، هیات تحقیقاتی سازمان ملل متحد کشتار روستائیان را تایید کرده است. بیانیه سازمان ملل از منابع موثق در باره کشته شدن حداقل 48 نفر خبر می دهد. مقامات سپس دستور دستگیری تمام مردان بالای ده سال را صادر کرده اند. چهار هزار نفر از ساکنان این روستا فرار کرده اند. به ساکنان روستاهای دیگر دستور داده شده تا به این روستائیان فراری کمک و پناه ندهند. به دلیل گرستنگی 500 زن و کودک مجبور به بازگشت به روستای خود شدند. با این همه 48 خانه از 340 خانه روستا بکلی سوخته شده ، و باقی نیمه سوخته، و خانه ها تماما غارت شده و تمام وسایل، غذا و حیوانات آنها مصادر شده است.

سازمان ملل متحد و دیگر سازمانهای حقوق بشر از دولت میانمار خواسته اند تا در این باره تحقیق کند، اما هجوم جماعت محلی به روستای دوچیرادان باعث از میان رفتن شواهد این کشتار شده است.

از شروع خشونتها در استان راخینا در ماه ژوئن 2012، صدها نفر کشته ، حداقل 145000 نفر از مسلمان رهینگیا جابجا شده ، ده ها هزار نفر شدیدا به کمکهای انساندوستانه نیاز دارند و همین تعداد هم از کشور گریخته اند.

اکنون با دور تازه خشونتها تعداد آورگان افزایش یافته، زیرا این روستا 4000 نفر جمعیت دارد که کاملا خالی از سکنه شده است.

یکسال ونیم بعد از خشونتها علیه مسلمان راخین، مردم جابجا شده روهینگیا فاقد سرپناه، آب آشامیدنی، وسایل بهداشتی، مراقبتهای پزشکی هستند. سازمانهای امدادرسان دسترسی اندکی به این مناطق دارند.

مردم روهینگیا در ترس دائم بسر می برند، اما قدر نیستند برای حفاظت از خود کاری کنند. چون روهینگیا از دیدگاه دولت برمه خارجی محسوب می شود، آنها از حقوق اساسی شهروندی محروم هستند. آنها از آموزش، مشارکت اقتصادی، مزایای بهداشتی، و حق ازدواج و مالکیت محروم هستند. آنها هیچ حق قانونی برای دفاع از خود ندارند. هیچ تشکیلاتی از آنها حمایت نمی کند. چون از آموزش محروم هستند، توان آنها برای رساندن صدای خود به جهان محدود است. بعلاوه آنها هیچ وسیله ای برای دسترسی به جهان ندارند؛ در واقع روهینگیا تنها گروه قومی در برمه است که برای دفاع از خود هیچ چیز در اختیار ندارد.

در حالیکه میانمار مردم روهینگیا را بنگلادشی میداند، و کشور بنگلادش هم پذیرای آنها نیست، آنها به عنوان "مردم بدون دولت" در منطقه بسختی زندگی می کنند. چون دو کشور وجودشان را نفی می کنند، روهینگیاها مدارک هویت ندارند و در نتیجه از حقوق شهروندی محروم هستند. نه می توان حضور آنها را ثابت کرد، و نه غیبت آنها را.

با وجود مشکلات در جمع آوری اطلاعات، شواهد از جنایت علیه مسلمانان ساکن راخین بسیار زیاد است. شواهد بسیاری گواه این امر است.

گزارشهای بسیاری از تجاوز پلیس و ارتشیان میانمار به زنان روهینگیا وجود دارد. این ها مدارک محکمی هستند، و دیده بان حقوق بشر هم آنها را مورد بررسی دقیق قرار داده است.

بر اساس گزارشهای بسیاری از سازمانهای حقوق بشر، دولت میانمار برنامه پاکسازی قومی علیه شهروندان مسلمان در استانهای مرزی خود در را دنبال می کند.

برای جلوگیری از نابودی مسلمانان راخین، دولت میانمار باید روند مردمسالاری را گسترش دهد. قانون اساسی 1982 این کشور باید اصلاح شود، و بندهایی برای اعطای شهروندی به روهینگیا در آن منظور گردد.

در این حال جامعه بین المللی نیز باید با اعزام نیروهای پاسدار صلح، امنیت این مردم را تضمین نماید. در ضمن باید به رسانه های بین المللی و سازمانهای امداد رسان اجازه داد تا به این مناطق بروند. وضعیت "افراد جابجا شده داخلی" باید به آنها اعطا شود، و شرایط سکونت آنها بهبود یابد.

برای جلوگیری از رنج بیشتر این قوم، باید جهان به مقابله با این فشارها برخیزد. سیاست زدودن مسلمانان از منطقه بیش از صد سال است که دنبال می شود. تا به امروز، گروههای تندرو به نفاق افکنی، و برانگیختن جامعه بودایی، علیه مسلمانان میانمار از این سیاست پیروی می کنند. آنها می خواهند تا این کشور را برای مسلمانان غیرقابل سکونت کنند. همچون گذشته، هدف از این کار از میان بردن جمعیت مسلمان استان راخین از طریق راندن مردم مسلمان آن است.

اگر جهان در برابر این رویدادها متحد شود و چشم خود را به روی آن نبندد، این ستم پایان خواهد یافت. نادیده گرفتن ناله های ستم دیدگان باعث تشدید فشارها خواهد شد. بسیار ضرورت دارد که سازمان ملل و دیگر ارگانهای جهانی به این تراژدی انسانی در میانمار پایان دهند.