پایگاه هوایی زیرزمینی یوگوسلاوی سابق که به انبار شراب تبدیل شد

در طول «جنگ سرد»، یوگوسلاوی سابق میلیاردها دلار برای ساخت پایگاه‌های هوایی زیرزمینی، ایستگاه‌های گارد ساحلی در عمق صخره‌ها، اسکله‌های سرپوشیده، و رادارهای پیشرفته در نوک کوه‌های بلند هزینه کرد. یکی از مشهورترین این سازه‌های نظامی پایگاه زیرزمینی «سیپچانیک» (Sipcanik) بود.

«پیمان ورشو» که در سال 1955 میان کشورهای بلوک کمونیستی سابق منعقد شد، کشورهای عضو این پیمان نظامی را موظف می‌کرد تا از آسمان خود در برابر حملات احتمالی کشورهای عضو «پیمان ناتو» محافظت کنند.

«دکترین حاکمیت محدود» که پیمان ورشو آن را باب کرد، می‌گفت که هیچ‌یک از کشورهای بلوک کمونیستی حاکمیت مطلق ندارد، و همه به هم پیوسته‌اند، و برای دفاع از تمامیت مجموعه خود در برابر مداخله بالقوه غرب باید انواع و اقسام پایگاه‌های نظامی را بسازند.

همچنین «دکترین دفاع پیشرو» اینطور دیکته می‌کرد که تلاش کشورهای بلوک شرق باید این باشد که ناآرامی‌های احتمالی را از مرزهای اتحاد جماهیر شوروی، که مرکز دنیای کمونیستی به حساب می‌آمد، دور نگه دارد، که دلیل دیگری برای رواج پایگاه‌های نظامی در کشورهای عضو پیمان ورشو بود.

سرآمد تمام دکترین‌های پیمان ورشو البته «جنگ اتمی محدود» بود، که در مجموع کشورهای عضو پیمان را به تقویت نظامی هرچه بیشتر خود فرا می‌خواند. با نظر به تمام این دکترین‌ها، یوگوسلاوی یکی از قدرتمندترین و پُرخرج‌ترین پروژه‌های نظامی دنیای کمونیستی را آغاز کرد، که پایگاه هوایی سیپچانیک یکی از آنها بود.

با وجود تمام هزینه‌ای که برای آن شده بود، این پایگاه هیچ‌گاه در دوران جنگ سرد مورد استفاده فعال قرار نگرفت. پس از پایان جنگ سرد و فروپاشی بلوک کمونیستی که به جنگ داخلی و تجزیه‌ یوگوسلاوی انجامید، ناتو بالاخره در سال 1999 سیپچانیک را بمباران و آن را به‌طور کامل منهدم کرد.

محل این پایگاه مخفی اینک در یوگوسلاوی جدید به انبار شراب تبدیل شده است. این انبار در تونلی در عمق 30 متری زمین واقع شده است، و 365 متر طول، 13.5 متر عرض، و 7 متر ارتفاع دارد، و دمای آن همیشه روی 18 درجه ثابت است. از آنجایی که عایق‌بندی پایگاه آن را در برابر تغییرات دما مقاوم کرده است، جای مناسبی برای نگهداری خمره‌های شراب برای جا انداختن آنهاست.