«اجرام بیناستاره‌ای» از آنچه تصور می‌کنیم به ما نزدیکترند

منظومه شمسی را هاله‌ای مملو از اجرام پراکنده به نام «ابر اورت» فراگرفته است. بشر هنوز موفق نشده به طور مستقیم ابر اورت را مشاهده کند، اما از طریق مشاهده تاثیرات آن، همچون ستاره‌های دنباله‌داری که گهگداری وارد منظومه شمسی می‌شوند، اطمینان یافته که چنین پدیده‌ای وجود دارد.

تا بدین لحظه دقیق‌ترین برآورد بشر این است که ابر اورت حدود یک تا دو سال نوری عمق دارد. بر اساس شبیه‌سازی‌های کامپیوتری، این ابر به احتمال زیاد از بقایای اولیه منظومه شمسی تشکیل شده است، که در هنگام مهاجرت سیارات به موقعیت‌های فعلی خود، به خارج از منظومه شمسی پرتاب شده‌اند.

با این وجود، یک پژوهش جدید اینطور نتیجه می‌گیرد که بسیاری از اجرام ابر اورت ممکن است منشاء «بیناستاره‌ای» داشته باشند؛ که به این معنی است که آنها در منظومه شمسی به وجود نیامده‌اند، بلکه از سیستم‌های ستاره‌ای دیگر به حواشی منظومه شمسی جذب شده‌اند.

اکنون بشر مدت‌هاست می‌داند که اجرام بیناستاره‌ای به منظومه شمسی سر می‌زنند. سیارک‌ها و ستاره‌های دنباله‌داری که در برخورد با سیارات بزرگی مانند مشتری به بیرون از منظومه شمسی پرتاب شده‌اند، ثابت می‌کنند که پدیده‌ای مشابه باید درباره سایر سیستم‌های ستاره‌ای هم صدق کند.

از قضا، در سال 2017 بالاخره یک شیء بیناستاره‌ای به وضوح در منظومه شمسی مشاهده شد. «اون‌موآموآ»، تخته‌سنگ چندصدمتری، اولین شیء بیگانه بود که بشر موفق به رویت و پیگیری آن شد. بعد از آن «بوریسوف» نیز در سال 2019 به عنوان شیء بیناستاره‌ای ثبت شد.

بر أساس پژوهش جدید، کشف این دو شیء بیناستاره‌ای در چنین مدت کوتاهی از این فرض پشتیبانی می‌کند که بیش از نیمی از ابر اورترا اجرام بیناستاره‌ای تشکیل داده‌اند. اگر این فرض درست باشد، بسیاری از اجرامی که در منتهی‌الیه منظومه شمسی به سر می‌برند، ممکن است در سایر سیستم‌های ستاره‌ای به وجود آمده باشند.

این همچنین نشان می‌دهد که سیستم‌های ستاره‌ای، چنانکه زمانی بشر می‌پنداشت، چندان از یکدیگر «جداافتاده» نیستند، و در حقیقت به هم نزدیکترند.