«میر»؛ اولین ایستگاه فضایی بلندمدت در مدار زمین

ایستگاه فضایی روسی «میر» که از سال 1986 تا 2001 در مدار زمین قرار داشت، اولین ایستگاه فضایی بلندمدت در مدار زمین بود. میر همچنین بزرگترین فضاپیما در زمان خود بود؛ و تا وقتی که به فعالیت خود پایان داد بزرگترین قمر مصنوعی در مدار زمین نیز بود.

میر ایستگاهی «ماژولار» یا چندقطعه‌ای بود که بین سالهای 1986 تا 1996 در «مدار پایینی زمین» سرهم‌بندی شدند. به جز ماژول مرکزی میر که در سال 1995 توسط شاتل به فضا فرستاده شد، راکت‌های پروتونی باقی ماژول‌های آن را به فضا برده و نصب کردند.

انرژی این ایستگاه را سلول‌های خورشیدی متعدد و بزرگی که بر بدنه‌ ماژول‌های آن نصب شده بودند تامین می‌کردند. میر در فاصله‌ بین 296 تا 421 کیلومتری از سطحِ زمین و با متوسط سرعت 27700 کیلومتر در ساعت زمین را دور می‌زد؛ و در طول یک روز حدود 16 مرتبه به دور زمین چرخش می‌کرد.

میر کارکردهای چندگانه داشت. عموما از آن به عنوان مرکز تحقیقات «ریزجاذبه‌‌ای» استفاده می‌شد که آزمایش‌های زیست‌شناسی، فیزیک، ستاره‌شناسی، و هواشناسی در آن انجام می‌گرفت. آزمایش سیستم‌های فضاپیمایی برای توسعه‌ تکنولوژی اقامت دائم انسان در فضا نیز جزو وظایف مهم میر بود. این ایستگاه فضایی گنجایش و امکانات جا دادن سه سرنشین برای مدت طولانی و تعدادی بیشتر برای مدت‌های کوتاه‌تر را داشت.

میر که به مدت دوازده سال از پانزده سالی که در فضا بود سرنشین داشت، تا 23 اکتبر 2010 که ایستگاه فضایی بین‌المللی رکوردش را شکست، با 3644 روز رکورددار طولانی‌ترین مدت سکونت بشر در فضا بود. میر همچنین هنوز رکورددار مدت زمان اقامت در فضا توسط تک‌سرنشین است. والری پولیاکوف بین سال‌های 1994 و 1995 به مدت 437 روز در میر زندگی کرد.

پس از آغاز پروژه‌ چندملیتی پرُخرجِ ایستگاه فضایی بین‌المللی، سازمان فضایی روسیه که توانایی ادامه‌ نگهداری از میر را نداشت، در سال 2001 آن را از مدار خارج کرد. مطابق برآورد مرکز فضایی روسیه، هزینه‌ نگهداری میر در فضا در طول دوران فعالیتش بالغ بر 4.2 میلیارد دلار ‌شد.

با هماهنگی سازمان‌های فضایی بین‌المللی، روسیه میر را در سه مرحلهٔ کنترل‌شده به جو نزدیک و سپس وارد جو کرد. در اثر برخورد با جو زمین با سرعت زیاد، میر در حال سقوط سوخت و نابود شد، و تنها برخی قطعات کوچک آن در اقیانوس آرام فرود آمدند.