منابع خبری ایران به تازگی اعلام کردند که «مکیه نیسی»، زن عرب 36 ساله اهوازی ساکن حصیرآباد، که بیش از دو سال در زندان‌های اهواز بازداشت بود، از شدت بیماری درد می‌کشید و درحالی‌که درد دوری از فرزندانش را نیز به مدت دو سال تحمل کرده بود، در شامگاه 25 آذر 1399 درگذشت.
بنا به گزارش «استان‌وایر»، مکیه نیسی به علت بیماری به بند قرنطینه زندان «سپیدار» اهواز منتقل شد، اما به دلیل عدم توجه مسئولان زندان که برای مداوای وی کاری انجام نشد و رسیدگی‌های لازم به عمل نیامد، سبب مرگ وی شد.
پس از انتشار این خبر اطلاعات بیشتری در مورد شکنجه و شرایطی که مکیه نیسی و خانواده‌اش در زندان سپیدار اهواز داشته است منتشر شد.
یک منبع مطلع گزارش داد که این زن از نخستین ساعات انتقال به قرنطینه زندان از شدت درد ناله می‌کرده و بارها با صدای بلند از مسئولان بند خواسته بود او را به بهداری یا بیمارستانی در خارج از زندان منتقل کنند، اما با بی‌توجهی به خواسته‌های این زن، وی را به حال خود رها کرده تا در همان وضعیت تسلیم مرگ شود.
این منبع مطلع گفته است: «هر چه فریاد می‌زد و برای کمک التماس می‌کرد، توجهی به وضعیت او نکردند و او را به بیمارستان نبردند. تا این‌که شامگاه سه‌شنبه 25 آذر 1399 در همان بند قرنطینه درگذشت.»
از سایر مشخصات و دلایل محکومیت این فرد، اطلاعات بیشتری منتشرنشده است. اما یک منبع مطلع دیگر می‌گوید: این زندانی، از زنان عربی بوده است که در پی حمله «تروریستی» به رژه نیروهای مسلح در اهواز بازداشت‌شده است.
به گزارش جنبش ملی دموکراتیک عرب اهواز، مکیه فقط به این دلیل بازداشت‌شده است که شوهرش به‌زعم وزارت اطلاعات داعشی است.
بنا به این گزارش، مکیه، برادران مکیه، و خانواده‌ی همسرش را بازداشت کرده‌اند و به آن‌ها گفته‌اند زمانی آزاد می‌شوید که شوهر مکیه تسلیم شود.
مکیه 5 ماه در بازداشتگاه اطلاعات اهواز تحت بازجویی بوده است و سپس به زندان سپیدار منتقل شد. اسفند
1397 او را به همراه دو زن دیگر به زندان خرم‌آباد تبعید کردند، اما پس از گذشت ده روزبه زندان سپیدار منتقل شد.
همسر مکیه نیسی از مهر 1397 مفقودشده است، وزارت اطلاعات به مکیه و خانواده‌ی مکیه (که اکثراً در بازداشت هستند) گفته‌اند که تا همسرت را پیدا نکنیم هیچ‌کدامتان آزاد نخواهید شد.
این درحالی‌که است که آشنایان مکیه، شاهد بازداشت همسر او بوده‌اند.
مکیه در وضعیتی قرار داشت که قابل‌بیان نمی‌باشد، شکنجه، بیماری و شرایط روحی وخیم وی در ذهن بازداشت‌شدگان زندان سپیدار نقش بسته است.
مکیه نیسی، سه فرزند خردسال پنج، هفت و هشت‌ساله دارد. تمام خانواده‌اش به‌جز یکی از خواهرانش در بازداشت به سر می‌برند. در زندان برای تأمین هزینه‌هایش مجبور به انجام کارگری‌های سخت است. مکیه در طول بازداشت مدام مورد شکنجه قرارگرفته است.
بی‌خبری مطلق از وضعیت فرزندان بی‌پناه و خردسالش، بازداشت تمام اعضای خانواده‌اش، تهدید، ضرب و شتم، ماه‌ها انفرادی بدون بازجویی از مصادیق شکنجه‌هایی است که ذکرشده است.
مکیه نیسی متولد 1364 بوده و پیش از بازداشت، در یک کارگاه تولیدی خیاطی کار می‌کرده است.
«سپیده قلیان» در کتاب خاطرات خود از هم‌نشینی با زندانیان زن در زندان سپیدار درباره او نوشته بود: «مکیه نیسی متولد 1364 است با چشمانی عسلی و همیشه گریان برای فرزندانش است.
فعالان اهوازی این اقدام ایران در بازداشت اعضای خانواده متهمان جهت مجبور ساختن متهمان به تسلیم خود را مصداق بارز مجازات دست جمعی می‌دانند. این فعالان تأکید کردند زنان عرب که طی چهار سال اخیر بازداشت‌شده‌اند تنها به دلیل اتهامات همسران خود بازداشت و شکنجه‌شده‌اند.
