دانشمندان یک «پُلسار» (ستاره نوترونی چرخنده با میدان عظیم الکترومغاطیسی) در اعماق فضا یافته‌اند که می‌تواند بسیاری از معماهای کیهان شناسی را حل کند.
ایندیپندنت با از قول پژوهش‌گرانی که رد پای این «پُلسار» را یافته‌اند، نوشته است که این کشف می‌تواند نحوه تلاقی ستارگان مرده و گسترش کیهان را تا حدود زیادی توضیح دهد.
این پُلسار یا ستاره نوترونی که مانند یک فانوس دریایی در اعماق فضا در حال چرخش از خود انرژی پخش می‌کند، در مدار ستاره دیگری قفل شده و سرانجام به یکدیگر برخورد خواهند کرد و چنان انرژی و موج جاذبه‌ای ساطع می‌کنند که پیامد آن در «بُعد چهارم» یا «زمان-فضا» در سراسر کیهان قابل ردگیری خواهد بود.
دانشمندان پیش از این هم چنین پُلسارها و ستاره‌های نوترونی مرده‌ای را در منظومه‌های دوستاره‌ای ردیابی کرده بودند، اما این نخستین باری است که یک پُلسار در چنین ارتباط شگفت‌انگیزی با ستاره زوج بسیار بزرگتر از آن، قفل شده است.
دانشمندان امیدوارند که بتوانند از این تفاوت برای یافتن نشانه‌های مهم در مورد برخی معماهای عمیق و حل نشده کیهانی استفاده کنند؛ از جمله سرعت گسترش کیهان ( ثابت کیهان شناخت) و این که جرم‌های فضایی از چه عناصری ساخته شده‌اند.
به نظر آنها «اختلال» ناشی از انفجار این دو سیاره آنها را قادر خواهد ساخت تا بتوانند با استفاده از تلسکوپ‌های سنتی و امواج گرانشی ، این رویداد را از زمین رصد کنند.
این پدیده همچنین به آنها فرصت خواهد داد تا نرخ گسترش کیهان را اندازه‌گیری کنند. در حال حاضر دو طریق ارزیابی سرعت گسترش کیهان، در تضاد با یکدیگر است.
پائولو فرِیر، از انستیتوی نجوم رادیویی مکس پلانک، می‌گوید: «چنین اختلالی به کاسمولوژیست‌ها امکان می‌دهد تا نشانه‌های تازه و مهمی در مورد ماده جالبی که قشر داخلی این اجرام سخت متراکم را تشکیل داده است، به دست آورند.»
این ماده هنوز یک معمای بزرگ است – آنقدر متراکم است که دانشمندان هنوز نتوانسته‌اند بگویند از چه عناصری تشکیل شده است. تراکم این ماده بسیار فراتر از چیزی است که قابل تولید در آزمایشگاه‌‌ها است.
دکتر رابرت فِردمَن، استاد دانشکده فیزیک دانشگاه «ایسن اَنگلیا»، در بیانیه‌ای می‌گوید: «بیشتر نظریه‌هایی که در مورد این پدیده ارائه شده‌اند، فرض را بر این گذاشته‌اند که ستاره‌های نوترونی قفل شده در یک سیستم مداری دوستارگانی، دارای توده‌ای متساوی هستند.»
او افزود: «کشف جدید ما این فرضیات را تغییر می‌دهد. ما سیستم مضاعفی کشف کرده‌ایم که دارای دو ستاره نوترونی با توده‌های بسیار متفاوت است.»
این سیارات حدود 470 میلیون سال دیگر با هم برخورد می‌کنند و در هم ادغام می‌شوند. به نظر می‌رسد که این مدت زمانی طولانی باشد، اما تنها لحظه‌ای کوتاه در عمر کیهان است.
از آنجا که یک ستاره نوترونی از دیگری به مراتب بزرگتر است، نفوذ گرانش آن، شکل ستاره همراهش را تغییر داده است و درست پیش از آن که در یکدیگر ادغام شوند، بخش‌های بزرگ یا کل توده آن را پاره می‌کند.
این «اختلال در امواج گرانشی» مقدار بسیار بیشتر از حد انتظار در منظومه‌های دوستارگانی با ستاره‌های نوترونی یک اندازه، مواد داغ تولید می‌کند که نتیجه آن تولید گاز و مواد بسیار رادیو اکتیو است.
هرچند سیگنال‌های جاذبه‌ای «جی دبلیو 170817» را می‌توان در چارچوب نظریه‌های دیگر توضیح داد، اما ما تایید می‌کنیم که یک سیستم مادر ستاره‌های نوترونی با توده‌های کاملا متفاوت شبیه به پولسار غیرمتوازن «پی اس آر جی 13+1102»، توضیح قابل قبولی است.
