انتقاد قرقیز‌های افغانستان از نبود مکتب،مراکز صحی، جاده و خدمات مخابراتی در محل‌شان
شماری از نمایند‌گان قوم قرقیز که در مناطق پامیر ولسوالی «واخان» بدخشان افغانستان زندگی می‌کنند، سه‌شنبه 15 دسامبر در دیدار با معاون اول شورای عالی مصالحه ملی این کشور از نبود مکاتب، مراکز صحی، جاده و خدمات مخابراتی در محله‌هایشان شکایت کردند.
منابع خبری افغانستان به نقل از عنایت‌الله بابر فرهمند، معاون اول شورای عالی مصالحه ملی این کشور گزارش دادند، قوم قرقیز همچنان خواهان حضور نمایند‌گان‌شان در مجمع عمومی شورای عالی مصالحه ملی شده اند.
بابر فرهمند گفته است که نمایند‌گان قوم قرقیز از نبود خدمات عامه قناعت‌بخش از قبیل مکتب، مرکز‌های صحی، جاده و خدمات مخابراتی شکایت کرده‌اند.
به گفته این نمایند‌گان، یگانه راه امرار معیشت آن‌ها، مالداری است و بنابر سردی هوا و جغرافیای پامیر، امکان زراعت وجود ندارد. آنان گفته اند که مواد غذایی مورد نیازشان را با طی کردن مسافت طولانی در مدت شش روز از ولسوالی واخان ولایت بدخشان با پای پیاده و با استفاده از الاغ به پامیر بزرگ انتقال می‌دهند.
آن‌ها همچنان گفته‌اند که 15 سال پیش یک مکتب در پامیر ایجاد شد، اما تا کنون هیچ کسی از آن فارغ نشده و تنها شمار محدودی تا صنف نهم درس خوانده‌اند، اما کیفیت آموزش قناعت‌بخش نیست.
نمایند‌گان قوم قرقیز خاطرنشان کرده‌اند که در سال‌های گذشته، یک سناتور انتصابی از میان آن‌ها انتخاب شده بود، اما بعد از وفات او جایگزینش معرفی نشده است.
قرقیزها اقلیت حدود 1500 نفری در افغانستان هستند که در کوه‌پایه‌های پامیر در ولایت بدخشان زندگی می‌کنند. قرقیزها پس از انقلاب روسیه به این منطقه مهاجر شده‌اند. عده‌ای هم پس از فروپاشی شوروی به پامیر آمده‌اند. این گروه سنی مذهب اند و به زبان قرقیزی و تا اندازه‌ای، فارسی صحبت می‌کنند.
مالداری زندگی مردم این منطقه را می‌چرخاند. زنان هم نیروی اصلی کار هستند.
