به تکاپو افتادن روسیه و چین برای حمایت از ایران در برابر تحریم‌های جدید آمریکا
همزمان با اعلام مقامات آمریکا مبنی بر تصمیم واشینگتن بر اعمال تحریم شدید دیگری علیه تهران، روسیه و چین به تکاپو افتاده و خود را برای مقابله با فشار واشنگتن آماده می‌کنند. این دو کشور برای رویارویی با اقدامات جدید آمریکا که هدف آن فعال کردن و بازگرداندن همه تحریم‌های اعمال شده قبلی علیه ایران در شورای امنیت سازمان ملل متحد است، تلاش‌های خود را در سازمان ملل متحد آغاز کردند.
سرگئی لاوروف زیر امور خارجه روسیه و وانگ یی دیپلمات ارشد چینی، دو نامه به اعضای 15 نفره شورای امنیت و آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل متحد، ارسال کردند. این در حالی که ایالات متحده آمریکا ایران را به فعال کردن و برگردان سریع همه تحریم‌های شورای امنیت قبل از توافق هسته‌ای سال 2015 تهدیده کرده است. ایالات متحده آمریکا در سال 2018 از توافق هسته‌ای ایران با غرب خارج شد و تحریم‌هایی را علیه ایران درپیش گرفت.
لاوروف در نامه‌ای که در تاریخ 27 مه به شورای امنیت نوشت: «رفتارهای آمریکا «مسخره و غیرمسئولانه» و این برای روسیه غیرقابل قبول است».
آمریکا تهدید کرده است که در صورت عدم تمدید تحریم تسلیحاتی ایران که قرار است این تحریم‌ها در ماه اکتبر پایان یابد، ایالات متحده آمریکا تحریم‌های شدیدی را علیه تهران اعمال خواهد کرد.
در توافق هسته‌ای تهران با قدرت های جهانی برای جلوگیری از توسعه سلاح های هسته‌ای مقرر شده بود که ایران تا اکتبر سال 2020 مجاز به خرید یا فروش تسلیحات جنگی نیست.
کیلی کرافت، سفیر آمریکا در سازمان ملل هفته گذشته اعلام کرد، واشینگتن پیش نویس قطعنامه‌ای برای تمدید تسلیحاتی ایران تهیه کرده و قرار است به شورای امنیت ارائه دهد.
روسیه و چین دو عضو دائم در شورای امنیت که حق وتو دارند، پیشاپیش مخالفت خود با تجدید تحریم تسلیحاتی ایران را اعلام کردند. اگر دو کشور کارشکنی کنند شاید راه تصویب پیش‌نویس آمریکا را مسدود کنند. لذا واشنگتن برای تحقق خواسته‌هایش باید تهدید سریع برای بازگشت تحریم‌ها را عملی کند.
وانگ نیز در سخنرانی خود در تاریخ 7 ژوئن نوشت: «ایالات متحده پس از خروج از برجام دیگر طرف توافق هسته‌ای با ایران نیست و دیگر حق ندارد خواستار این باشد که شورای امنیت بازگشت سریع به تحریم‌ها را اجرا کند».
لاوروف نیز در نامه خود به رای دیوان بین المللی دادگستری سال 1971 اشاره كرده و گفته یكی از اصول اساسی حاكم بر روابط بین الملل این است كه اگر طرفی از تعهدات خود چشم پوشی كند یا نمی‌تواند به حقوق ناشی از روابط بین المللی پایبند باشد نمی‌توان به خواسته‌های او در سازمان ملل جامه عمل پوشاند».
